26// 26// 26//

Κοντά στο πηγάδι υπήρχαν τα ερείπια ενός παλιού πέτρινου τοίχου. Near the well were the ruins of an old stone wall. Όταν γύρισα από τη δουλειά μου, το άλλο βράδυ, είδα από μακριά τον μικρό μου πρίγκιπα καθισμένο εκεί πάνω, με τα πόδια κρεμασμένα. Και τον άκουσα που μιλούσε: «Δεν θυμάσαι πλέον;» έλεγε. And I heard him speak: "Don't you remember anymore?" he was saying. «Δεν είναι ακριβώς εδώ!» Μια άλλη φωνή θα του απάντησε, αναμφίβολα, γιατί ξανάπε: «Ναι, ναι! "It's not right here!" Another voice would answer him, no doubt, for he said again: “Yes, yes! Η μέρα είναι σωστή, μα δεν είναι εδώ το μέρος…» Συνέχισα τον δρόμο μου προς τον τοίχο. Ούτε έβλεπα ούτε άκουγα κανέναν. I neither saw nor heard anyone. Ωστόσο, ο μικρός πρίγκιπας ξανάπε: «…Ασφαλώς. Θα δεις πού αρχίζουν τα ίχνη μου πάνω στην άμμο. You will see where my footprints begin on the sand. Δεν έχεις παρά να με περιμένεις εκεί! You can only wait for me there! Θα 'ρθω εκεί απόψε». Ήμουν σε είκοσι μέτρα απόσταση από τον τοίχο, και ακόμα δεν έβλεπα τίποτα. I was twenty meters away from the wall, and I still could not see anything. Ο μικρός πρίγκιπας είπε μετά από ένα μικρό διάστημα σιωπής: «Έχεις καλό δηλητήριο; Είσαι σίγουρο πως δεν θα με κάνεις να υποφέρω πολύ;» Σηκώθηκα αμέσως, με σφιγμένη καρδιά, χωρίς να καταλαβαίνω ακόμα. The little prince said after a short period of silence: “Do you have good poison? Are you sure you won't make me suffer too much?” I stood up at once, with a heavy heart, still not understanding. «Πήγαινε τώρα σπίτι…» είπε, «θέλω να ξανακατέβω!» Τότε χαμήλωσα κι εγώ τα μάτια προς τη βάση του τοίχου και αναπήδησα! "Go home now," he said, "I want to go down again!" Then I lowered my eyes to the base of the wall and jumped! Ήταν εκεί κάτω, σηκωμένο προς τον μικρό πρίγκιπα, ένα από εκείνα τα Κ 26 77 κίτρινα φίδια που σε σκοτώνουν μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα. It was down there, rising toward the little prince, one of those K 26 77 yellow snakes that kill you in thirty seconds. Άρχισα να τρέχω προς τα εκεί, ψάχνοντας στην τσέπη μου για να βρω το πιστόλι μου, μα, με το θόρυβο που έκανα, το φίδι γλίστρησε μέσα στην άμμο και, χωρίς να βιάζεται, τρύπωσε μέσα στις πέτρες μ' έναν ανάλαφρο μεταλλικό κρότο. Έφτασα στον τοίχο ακριβώς πάνω στην ώρα για να δεχτώ στην αγκαλιά μου τον μικρό μου πρίγκιπα, κάτασπρο σαν το χιόνι. I reached the wall just in time to receive my little prince in my arms, white as snow. «Τι είναι πάλι αυτή η ιστορία! “What is this story again! Μιλάς τώρα και με τα φίδια!» Έλυσα το αιώνιο κασκόλ του στο χρώμα του χρυσού. You are talking to the snakes now! " I untied his eternal scarf in the color of gold. Του έβρεξα τα μηνίγγια και του έδωσα να πιει. I wet his meninges and gave him a drink. Και πλέον δεν τολμούσα τώρα να τον ρωτήσω τίποτα. And now I did not dare to ask him anything. Με κοίταξε σοβαρά και πέρασε τα χέρια του γύρω στον λαιμό μου. He looked at me seriously and put his arms around my neck. Ένιωθα την καρδιά του να χτυπάει όπως η καρδιά ενός ετοιμοθάνατου πουλιού που το έχουν χτυπήσει με καραμπίνα. I felt his heart beating like the heart of a dying bird that had been hit with a carbine. Μου είπε: «Είμαι χαρούμενος που βρήκες τι έλειπε από τη μηχανή σου. He told me: "I'm glad you found what was missing from your machine. Θα μπορέσεις να ξαναγυρίσεις στον τόπο σου…» «Πώς το ξέρεις;» Ερχόμουν ακριβώς για να του ανακοινώσω πως, πέρα από κάθε ελπίδα, τα είχα καταφέρει! You will be able to return to your place… "" How do you know? " I was just coming to tell him that, beyond all hope, I had succeeded! Δεν απάντησε στην ερώτησή μου αλλά πρόσθεσε: «Κι εγώ γυρίζω σήμερα στον τόπο μου…» Ύστερα, μελαγχολικά: «Είναι πολύ πιο μακριά… είναι πολύ πιο δύσκολο…» Ένιωθα πως συνέβαινε κάτι παράξενο και ασυνήθιστο. He did not answer my question but added: "I am also returning to my place today..." Then, melancholy: "It is much further... it is much more difficult..." I felt that something strange and unusual was happening. Τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου όπως ένα μικρό παιδάκι και όμως μου φαινόταν πως κατρακυλούσε κατακόρυφα σε μια άβυσσο χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να τον κρατήσω… Το βλέμμα του ήταν σοβαρό, χαμένο μακριά: «Έχω το αρνάκι σου. I held him in my arms like a little child and yet it seemed to me that he was plummeting into an abyss without being able to do anything to hold him... His gaze was serious, lost in the distance: "I have your little lamb. Και έχω και το κουτί για το αρνάκι. Κι έχω και το φίμωτρο…» Και χαμογέλασε μελαγχολικά. 78 Περίμενα αρκετά. 78 I have waited long enough. Ένιωθα πως συνερχόταν λίγο λίγο: «Μικρέ, φοβήθηκες…» Και βέβαια είχε φοβηθεί! I could feel him coming together little by little: "Little one, you were afraid..." And of course he was! Μα χαμογέλασε γλυκά: «Θα φοβηθώ πολύ περισσότερο απόψε…» Πάλι ένιωσα να παγώνω απ' το αίσθημα του ανεπανόρθωτου. But he smiled sweetly: "I will be much more afraid tonight..." Again I felt myself freezing from the feeling of the irreparable. Και κατάλαβα πως δεν άντεχα την ιδέα ότι δεν θα άκουγα ποτέ πια αυτό το γέλιο. Ήταν για μένα σαν μια πηγή μέσα στην έρημο. He was to me like a spring in the desert. «Μικρέ, θέλω να σε ακούσω να γελάς πάλι…» Μα εκείνος μου είπε: «Απόψε θα συμπληρωθεί ένας χρόνος. "Baby, I want to hear you laugh again..." But he said to me: "Tonight will be one year. Το αστέρι μου θα βρίσκεται ακριβώς πάνω απ' το μέρος όπου προσγειώθηκα πέρυσι». My star will be right over where I landed last year." «Μικρέ, πες μου πως δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο αυτή η ιστορία με το φίδι, το ραντεβού και το αστέρι…» Αλλά δεν απάντησε στην ερώτησή μου. "Little one, tell me this story with the snake, the date and the star is just a bad dream." But he did not answer my question. Μου είπε: «Αυτό που είναι σημαντικό, δεν φαίνεται…» «Φυσικά…» «Είναι όπως με το λουλούδι. He said to me: "What is important, it is not seen..." "Of course..." "It is like the flower. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σ' ένα αστέρι, είναι όμορφο τη νύχτα να κοιτάς τον ουρανό. If you love a flower that is in a star, it is beautiful at night to look at the sky. Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα. Όπως και με το νερό. As with water. Αυτό που μου έδωσες να πιω ήταν σαν μουσική χάρη στο μαγκάνι και το σκοινί… θυμάσαι… ήταν καλό». "What you gave me to drink was like music thanks to the manganese and the rope σαι remember… it was good". «Φυσικά…» «Θα βλέπεις τη νύχτα τα αστέρια. "Of course..." "You will see the stars at night. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω πού βρίσκεται. Mine is too small to show you where it is. Είναι καλύτερα έτσι. It's better that way. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα απ' όλα τα αστέρια. My star will be for you one of all the stars. 79 Έτσι, θα σου αρέσει να τα κοιτάζεις όλα… Θα γίνουν όλα φίλοι σου… Κι ύστερα θα σου κάνω κι ένα δώρο…» Γέλασε πάλι. 79 That way, you'll love looking at them all... They'll all become your friends... And then I'll give you a present too...” He laughed again. «Α! μικρέ, μικρέ, μου αρέσει να ακούω αυτό το γέλιο!» «Αυτό ακριβώς θα είναι το δώρο μου… θα είναι όπως και με το νερό…» «Τι θέλεις να πεις;» «Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. little, little, I like to hear that laugh! " "This will be exactly my gift… it will be like water…" "What do you mean?" "People have stars that are not the same. Γι' αυτούς που ταξιδεύουν, τα αστέρια είναι οδηγοί. For those who travel, the stars are guides. Γι' άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. For others they are just small lights. Γι' άλλους που είναι σοφοί, είναι προβλήματα. For others who are wise, they are problems. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Μα όλα αυτά τα αστέρια σωπαίνουν. Εσύ θα έχεις αστέρια που δεν θα τα έχει κανένας». You will have stars that no one will have ". «Τι θέλεις να πεις;» «Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό, τη νύχτα, αφού θα κατοικώ σ' ένα από αυτά, αφού θα γελώ σ' ένα από αυτά, θα είναι τότε για σένα σαν να γελάνε όλα τα αστέρια. "What do you want to say;" "When you look at the sky at night, after I will live in one of them, after I will laugh in one of them, then it will be for you as if all the stars are laughing. Εσύ θα έχεις αστέρια που θα ξέρουν να γελούν!» Και γέλασε πάλι. You will have stars who know how to laugh!" And laughed again. «Και όταν θα παρηγορηθείς (πάντα παρηγορείται κανείς), θα είσαι ευχαριστημένος που με έχεις γνωρίσει. "And when you are comforted (one is always comforted), you will be glad to meet me. Θα είσαι πάντοτε φίλος μου. You will always be my friend. Θα σου έρχεται να γελάσεις μαζί μου. You will want to laugh with me. Και θα ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, έτσι, για ευχαρίστηση… Και οι φίλοι σου θα παραξενευτούν βλέποντας εσένα να γελάς κοιτάζοντας τον ουρανό. And sometimes you will open your window, for fun… And your friends will be surprised to see you laughing looking at the sky. Τότε θα τους πεις: ναι, τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω! Then you will tell them: yes, the stars always make me laugh! Και θα σε περάσουν για τρελό. And they will drive you crazy. Θα σου έχω σκαρφιστεί έτσι μια άσχημη βρωμοδουλειά…» Και γέλασε πάλι. I'll have done you a nasty dirty job like that…” And he laughed again. «Θα είναι σαν να σου έχω δώσει, αντί γι' αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν…» Και γέλασε για ακόμη μια φορά. "It will be as if I have given you, instead of stars, a bunch of bells that know how to laugh…" And he laughed once more. Έπειτα σοβάρεψε πάλι: «Απόψε, ξέρεις, μην έρθεις». «Δεν θα σ' εγκαταλείψω». 80 «Θα φαίνομαι άρρωστος… Θα φαίνομαι λιγάκι σαν ετοιμοθάνατος. Έτσι είναι. So is. Μην έρθεις να το δεις αυτό, δεν αξίζει τον κόπο…» «Δεν θα σ' εγκαταλείψω». Don't come and see this, it's not worth it…” “I won't leave you”. Όμως ανησυχούσε. «Στο λέω αυτό… εξαιτίας του φιδιού. "I'm telling you this because of the snake. Δεν πρέπει να σε δαγκώσει… Τα φίδια είναι μοχθηρά. It should not bite you… Snakes are vicious. Μπορεί να σε δαγκώσει έτσι, για ευχαρίστηση…» «Δεν θα σ' εγκαταλείψω». He can bite you like that, for pleasure…” “I won't leave you.” Μα κάτι τον καθησύχασε: «Είναι αλήθεια πως δεν τους απομένει δηλητήριο για δεύτερη δαγκωνιά…» Εκείνη τη νύχτα δεν τον είδα που ξεκίνησε. But something reassured him: "It is true that they have no poison left for a second bite…" That night I did not see him start. Το έσκασε αθόρυβα. He popped it quietly. Όταν κατάφερα να τον φτάσω, βάδιζε αποφασιστικά, με γρήγορο βήμα. When I managed to catch up with him, he was walking decisively, with a quick step. Μου είπε μονάχα: «Α! He only said to me: "Ah! Εδώ βρίσκεσαι…» Και μ' έπιασε από το χέρι. Here you are… »And he took me by the hand. Στεναχωριόταν όμως ακόμη: «Λάθος έκανες. But he was still sad: "You made a mistake. Θα πονέσεις. You will hurt. Θα φαίνομαι σαν ετοιμοθάνατος και δεν θα είναι αλήθεια…» Εγώ σώπαινα. I will look like I am dying and it will not be true… »I was silent. «Καταλαβαίνεις. “You understand. Είναι πολύ μακριά. Δεν μπορώ να πάρω μαζί μου αυτό το σώμα. I can not take this body with me. Είναι πολύ βαρύ». Εγώ σώπαινα. Έχασε λίγο το κουράγιο του. He lost a little of his courage. Μα έκανε μια προσπάθεια ακόμα: «Θα είναι όμορφα, ξέρεις. But he made another effort: "It will be beautiful, you know. Θα κοιτάζω κι εγώ τα αστέρια. I will look at the stars too. Όλα τα αστέρια θα είναι πηγάδια μ' ένα σκουριασμένο μαγκάνι. Όλα τα αστέρια θα μου δίνουν να πιω…» Εγώ σώπαινα. All the stars will give me a drink… »I was silent. «Θα είναι τόσο διασκεδαστικό! Θα έχεις πεντακόσια εκατομμύρια 81 κουδουνάκια, θα έχω πεντακόσια εκατομμύρια πηγές…» Και σώπασε κι αυτός, επειδή έκλαιγε… «Έτσι είναι. You will have five hundred million 81 bells, I will have five hundred million sources… »And he was silent too, because he was crying…« That's right. Άφησέ με να κάνω ένα βήμα μόνος μου». "Let me take a step alone." Και κάθισε γιατί φοβόταν. And he sat down because he was afraid. Είπε ακόμα: «Ξέρεις… το λουλούδι μου… είμαι υπεύθυνος γι' αυτό! Κι είναι τόσο λεπτοκαμωμένο! Είναι τόσο απλοϊκό. It is so simplistic. Έχει τέσσερα ανώφελα αγκάθια για να αμυνθεί ενάντια στον κόσμο…» Κι εγώ κάθισα καθώς δεν μπορούσα πια να σταθώ όρθιος. He has four useless thorns to defend himself against the world… »And I sat down as I could no longer stand. Είπε: «Να… Αυτό είναι όλο…» Δίστασε λιγάκι ακόμα κι ύστερα σηκώθηκε. He said, "Yes, that's all." He hesitated a little and then got up. Έκανε ένα βήμα. Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. I could not move. Δεν είδα τίποτα πέρα από μια κίτρινη αστραπή κοντά στον ουρανό. I saw nothing but a yellow lightning near the sky. Έμεινε για μια στιγμή ακίνητος. Δεν φώναξε. He didn't shout. Έπεσε απαλά, όπως πέφτει ένα δέντρο. It fell gently, as a tree falls. Και δεν έκανε καθόλου θόρυβο χάρη στην άμμο. And it made no noise at all thanks to the sand.