Leuven Vlaams: "rebellen" getuigen
Ik was aan de ene kant een meeloper, ik liep mee in betogingen en incasseerde
mee matrakslagen, maar was vooral iemand die liedjes zong.
Ik ben Kris Merckx, 73 jaar, oprichter van de geneeskunde voor het volk,
de huisartsengroepspraktijken van de 'Partij Van De Arbeid' en in het roerige
jaar 1968, was ik 23 jaar en preses van het faculteitenconvent.
Ik ben Piet Piryns, ik was 19 in 1968,
zat in het derde jaar Rechten in Leuven en was lid van een studentenkabaretgroep.
Het was spannend. Het was alle dagen feest aan de ene kant.
Er was sprake van euforie, er hing een parfum van revolutie in de lucht.
En zoals je weet, revolutie maakt meisjes mooier...
Het was feest.
We werden beïnvloed door alles wat er toen
in de wereld gebeurde. Je had de televisie die in opmars was,
die bracht ons bijna dagelijks beelden van wat er aan
criminele zaken gebeurden in Vietnam, die oorlog daar.
Je kwam in contact met allerlei denkbeelden die je tot korte daarvoor onmogelijk hield.
Dat had ons allemaal extra gevoelig gemaakt
en een beetje opstandig en dan ineens breekt dat uit in Leuven en dan begin je
eigenlijk ook te voelen wat de kracht is als heel veel mensen zich samen in
beweging zetten. Die volksvergaderingen waren formidabel
Je had daar heel veel verschillende meningen die opborrelden, maar die ook botsten.
Van daaruit werden acties georganiseerd. Je voelde dan zeker, toen dan bleek dat we
zelfs de regering kon doen vallen, ervaarde je ook de macht van mensen die
zich strijdbaar opstellen, die zich voor een goede zaak inzetten.
Leuven Vlaams was natuurlijk het begin van een splitsing van niet alleen de
Leuvense universiteit maar ook bijvoorbeeld van de politieke partijen
de CVP was toen nog een unitaire partij en die
splitste kort daarna. Alle partijen splitsten kort daarna.
Het was natuurlijk de opmaat voor de zoveelste staatshervorming.
En tegelijkertijd was het een schakel in een ketting van anti-autoritaire gevoelens.
En minstens even belangrijk is dat heel die beroering van toen die toch
een aantal jaren aangehouden heeft, dat dat ook een progressieve en democratische
stempel gedrukt heeft op duizenden anderen die daarom die dezelfde keuzes
gemaakt hebben als wij, maar die toch iedere keer als er belangrijke dingen
gebeurden in de wereld hun nek hebben uitgestoken die mee zijn komen protesteren.
