×

We use cookies to help make LingQ better. By visiting the site, you agree to our cookie policy.


image

Corvus (Edgar A. Poe)

Corvus (Edgar A. Poe)

Alta nox erat; sedebam taedio fessus gravi, Nescio quid exoletae perlegens scientiae, Cum velut pulsantis ortus est sonus meas fores— Languido pulsantis ictu cubiculi clausas fores: “En, amicus visitum me serius,” dixi, “venit- Inde fit sonus;—quid amplius?”

Ah!

recordor quod Decembris esset hora nubili, In pariete quod favillae fingerent imagines. Crastinum diem petebam; nil erat solaminis, Nil levaminis legendo consequi curae meae:— De Leonina dolebam, coelites quam nominant— Nos non nominamus amplius.

Moestus aulaei susurros purpurati, et serici, Horrui vana nec ante cognita formidine; Propter hoc, cor palpitans ut sisterem, jam dictitans Constiti, “Meus sodalis astat ad fores meas, Me meus sero sodalis hic adest efflagitans; Inde fit sonus;—quid amplius?”

Mente mox corroborata, desinens vanum metum, “Quisquis es, tu parce,” dixi “negligentiae meae; Me levis somnus tenebat, et quantis tam lenibus Ictibus fores meas, ut irritum sonum excites, Quem mea vix consequebar aure”—tunc pandi fores:— Illic nox erat;—nil amplius.

Has tenebras intuebar tum stupens mentu diu, Haesitans, et mente fingens quodlibet miraculum; At tacebat omne limen ferreo silentio, Et, “Leonina!” inde nomen editum solum fuit; Ipse dixeram hoc, et echo reddidit loquax idem;— Haec vox edita est;—nil amplius.

In cubiclum mox regressus, concitis praecordiis, Admodum paulo acriorem rursus ictum exaudio. “Quicquid est, certe fenestras concutit,” dixi, “meas; Eja, prodest experiri quid sit hoc mysterium— Cor parumper conquiesce, donec hoc percepero;— Flatus hic strepit;—nil amplius.”

Tunc repagulis remotis, huc et huc, en, cursitans, Et micans alis, verenda forma, corvus insilit. Blandiens haud commoratus, quam celerrime viam Fecit et gravis, superbus, constitit super fores— In caput divae Minervae collocans se sculptile Sedit, motus haud dein amplius.

Nonnihil deliniebat cor meum iste ales niger, Fronte, ceu Catoniana tetrica me contuens: “Tu, licet sis capite laevi, tamen es acer, impiger, Tam verendus,” inquam “et ater, noctis e plaga vagans— Dic, amabo, qui vocaris nocte sub Plutonia?” Corvus rettulit, “Non amplius.”

Ales iste luculenter eloquens me perculit, Ipsa quamvis indicaret paene nil responsio; Namque nobis confitendum est nemini mortalium Copiam datam videndi quadrupedem unquam aut alitem, Qui super fores sederet sculptilem premens Deam, Dictus nomine hoc, “Non amplius.”

At sedens super decorum solus ales id caput, Verba tamquam mente tota dixit haec tantummodo. Deinde pressis mansit alis, postea nil proferens, Donec aegre murmurârim, “Caeteri me negligunt— Deseret me cras volucris, spes ut ante destitit.” Corvus tunc refert, “Non amplius.”

Me statim commovit apta, quam dedit, responsio: “Ista,” dixi, “sola vox est huic opes, peculium, Quam miser praecepit actus casibus crebris herus Ingruentibus maligne, donec ingemisceret, Hanc querulam, destitutus spe, redintegrans diu, Vocem lugubrem, ‘Non amplius.

'” Mox, nam adhuc deliniebat cor meum iste ales niger, Culcitis stratum sedile colloco adversus fores; Hac cubans in sede molli mente cogito mea, Multa fingens continenter, quid voluerit alitis Tam sinistri, dam tigrantis, tam macri, tam tetrici, Ista rauca vox, “Non amplius.”

Augurans hoc considebam, proferens vocis nihil Ad volucrem, jam intuentem pupulis me flammeis; Augurans hôc plus sedebam, segniter fulto meo Capite culcita decora, luce lampadis lita, Quam premet puella mollem, luce lampadis litam, Illa lux mea, ah!

non amplius.

Visus aer thureis tunc fumigari odoribus, Quos ferebant Dî prementes pede tapeta tinnulo. “En, miser,” dixi, “ministrant—Dî tibi nunc exhibent Otium multùm dolenti de Leonina tua! Eja, nepenthes potitor, combibens oblivia!” Corvus rettulit, “Non amplius.”

“Tu, sacer propheta,” dixi, “sis licet daemon atrox!— Tartarus seu te profundus, seu procella huc egerit, Tu, peregrinans, et audax, hanc malam visens domum, Quam colit ferox Erinnys—dic mihi, dic, obsecro, Num levamen sit doloris, quem gero—dic, obsecro!” Corvus rettulit, “Non amplius.”

“Tu, sacer propheta,” dixi, “sis licet daemon atrox!— Obsecro deos per illos queis uterque cedimus— Dic dolenti, num remotis in locis olim Elysî Sim potiturus puella numini carissima, Num leoninam videbo, coelites quam nominant.” Corvus rettulit, “Non amplius.”

“Ista tempus emigrandi vox notet,” dixi fremens— “Repete nimbum, repete noctis, tu, plagam Plutoniam! Nulla sit relicta testans pluma commentum nigra! Mitte miserum persequi me!

linque Palladis caput! E meo tu corde rostrum, postibus formam eripe!” Corvus rettulit, “Non amplius.”

Et sedens pennis quietis usquem corvus, indies, Sculptilis premit Minervae desuper pallens caput; Similis oculos molienti luctuosa daemoni: Sub lychno nigrat tapetes fluctuans umbra alitis; Et mihi mentem levandi subrutam hac umbra meam Facta copia est—non amplius!


Corvus (Edgar A. Poe) Raven (Edgar A. Poe) El cuervo (Edgar A. Poe) De Raaf (Edgar A. Poe) O Corvo (Edgar A. Poe)

Alta nox erat; sedebam taedio fessus gravi, Nescio quid exoletae perlegens scientiae, Cum velut pulsantis ortus est sonus meas fores— Languido pulsantis ictu cubiculi clausas fores: “En, amicus visitum me serius,” dixi, “venit- Inde fit sonus;—quid amplius?” The night was high; I sat there, tired and tired, I don't know what I was reading in the obsolete science, when a sound arose like knocking on my door--with a faint knock on the bedroom door shut: "Oh yes, my friend, visit me later," I said, "Then there comes a sound;—what more?"

Ah! Ah!

recordor quod Decembris esset hora nubili, In pariete quod favillae fingerent imagines. I remember that December was a cloudy hour, and they framed pictures of ashes on the wall. Crastinum diem petebam; nil erat solaminis, Nil levaminis legendo consequi curae meae:— De Leonina dolebam, coelites quam nominant— Nos non nominamus amplius.

Moestus aulaei susurros purpurati, et serici, Horrui vana nec ante cognita formidine; Propter hoc, cor palpitans ut sisterem, jam dictitans Constiti, “Meus sodalis astat ad fores meas, Me meus sero sodalis hic adest efflagitans; Inde fit sonus;—quid amplius?”

Mente mox corroborata, desinens vanum metum, “Quisquis es, tu parce,” dixi “negligentiae meae; Me levis somnus tenebat, et quantis tam lenibus Ictibus fores meas, ut irritum sonum excites, Quem mea vix consequebar aure”—tunc pandi fores:— Illic nox erat;—nil amplius. My mind was soon strengthened, and my fear ended in vain, "Whoever you are, spare me," I said to my negligence; A slight sleep was holding me, and with so much soothing tapping at my door as to arouse an invalid sound, which I could scarcely gain by my ear."

Has tenebras intuebar tum stupens mentu diu, Haesitans, et mente fingens quodlibet miraculum; At tacebat omne limen ferreo silentio, Et, “Leonina!” inde nomen editum solum fuit; Ipse dixeram hoc, et echo reddidit loquax idem;— Haec vox edita est;—nil amplius. I gazed upon these darknesses, then, in amazement, for a long time, with a hesitating mind, and imagining every miracle in my mind; But the entire iron threshold was silent, and "Leonina!" hence the name was only given. I had said this myself, and the eloquent echo returned the same;

In cubiclum mox regressus, concitis praecordiis, Admodum paulo acriorem rursus ictum exaudio. “Quicquid est, certe fenestras concutit,” dixi, “meas; Eja, prodest experiri quid sit hoc mysterium— Cor parumper conquiesce, donec hoc percepero;— Flatus hic strepit;—nil amplius.”

Tunc repagulis remotis, huc et huc, en, cursitans, Et micans alis, verenda forma, corvus insilit. Blandiens haud commoratus, quam celerrime viam Fecit et gravis, superbus, constitit super fores— In caput divae Minervae collocans se sculptile Sedit, motus haud dein amplius.

Nonnihil deliniebat cor meum iste ales niger, Fronte, ceu Catoniana tetrica me contuens: “Tu, licet sis capite laevi, tamen es acer, impiger, Tam verendus,” inquam “et ater, noctis e plaga vagans— Dic, amabo, qui vocaris nocte sub Plutonia?” Corvus rettulit, “Non amplius.”

Ales iste luculenter eloquens me perculit, Ipsa quamvis indicaret paene nil responsio; Namque nobis confitendum est nemini mortalium Copiam datam videndi quadrupedem unquam aut alitem, Qui super fores sederet sculptilem premens Deam, Dictus nomine hoc, “Non amplius.”

At sedens super decorum solus ales id caput, Verba tamquam mente tota dixit haec tantummodo. Deinde pressis mansit alis, postea nil proferens, Donec aegre murmurârim, “Caeteri me negligunt— Deseret me cras volucris, spes ut ante destitit.” Corvus tunc refert, “Non amplius.”

Me statim commovit apta, quam dedit, responsio: “Ista,” dixi, “sola vox est huic opes, peculium, Quam miser praecepit actus casibus crebris herus Ingruentibus maligne, donec ingemisceret, Hanc querulam, destitutus spe, redintegrans diu, Vocem lugubrem, ‘Non amplius.

'” Mox, nam adhuc deliniebat cor meum iste ales niger, Culcitis stratum sedile colloco adversus fores; Hac cubans in sede molli mente cogito mea, Multa fingens continenter, quid voluerit alitis Tam sinistri, dam tigrantis, tam macri, tam tetrici, Ista rauca vox, “Non amplius.”

Augurans hoc considebam, proferens vocis nihil Ad volucrem, jam intuentem pupulis me flammeis; Augurans hôc plus sedebam, segniter fulto meo Capite culcita decora, luce lampadis lita, Quam premet puella mollem, luce lampadis litam, Illa lux mea, ah!

non amplius.

Visus aer thureis tunc fumigari odoribus, Quos ferebant Dî prementes pede tapeta tinnulo. “En, miser,” dixi, “ministrant—Dî tibi nunc exhibent Otium multùm dolenti de Leonina tua! Eja, nepenthes potitor, combibens oblivia!” Corvus rettulit, “Non amplius.”

“Tu, sacer propheta,” dixi, “sis licet daemon atrox!— Tartarus seu te profundus, seu procella huc egerit, Tu, peregrinans, et audax, hanc malam visens domum, Quam colit ferox Erinnys—dic mihi, dic, obsecro, Num levamen sit doloris, quem gero—dic, obsecro!” Corvus rettulit, “Non amplius.”

“Tu, sacer propheta,” dixi, “sis licet daemon atrox!— Obsecro deos per illos queis uterque cedimus— Dic dolenti, num remotis in locis olim Elysî Sim potiturus puella numini carissima, Num leoninam videbo, coelites quam nominant.” Corvus rettulit, “Non amplius.” "You, sacred prophet," I said, "may you be a savage demon! I beg the gods, if we yield to each of you through them." The raven replied, "No more."

“Ista tempus emigrandi vox notet,” dixi fremens— “Repete nimbum, repete noctis, tu, plagam Plutoniam! Nulla sit relicta testans pluma commentum nigra! No black feathers will be left! Mitte miserum persequi me! Send me a wretched man to persecute me!

linque Palladis caput! Leave the head of Athena! E meo tu corde rostrum, postibus formam eripe!” Corvus rettulit, “Non amplius.”

Et sedens pennis quietis usquem corvus, indies, Sculptilis premit Minervae desuper pallens caput; Similis oculos molienti luctuosa daemoni: Sub lychno nigrat tapetes fluctuans umbra alitis; Et mihi mentem levandi subrutam hac umbra meam Facta copia est—non amplius!