Kiel la glora Sidney Hall kaptis la magiiston

Tiun ĉi GRANDAN KATFABELON 4 produktis Jarka Malá el Ĉeĥio

Ĉion ĉi legis en ĵurnalo la glora Sidney H all, amerika detektivo, li enpensiĝis profund ¶¶ an> e kaj decidiĝis mem provi kapti la magiiston. ¶¶ an> Li do alivestis sin je milionulo, enpoŝigis revolveron kaj veturis en Eŭropon.<sp an class="mceNonEditable">¶ Kiam li ĉi tien venis, tuj prezentis sin al la polica prezidanto. ¶¶ an> Tiu ĉion klarigis al li, kiel ili ĉasis la magiiston, kaj fini s: "Laŭ ĉio ĉi es ¶¶ span> tas jam tute neeble starigi la krimulon antaŭ la tribunalon. ¶¶ ¶ ¶ ¶¶ n> > " Sidney Hall ekridetis: "Antaŭ ol pasos kvardek tagoj mi alkondukos lin al vi arestitan. ¶ " "Neebl e," ekkriis la prezidanto. "Ni vetu je ¶ plado da piroj," diris Sidn ey Hall.<span class="mceNonEditable">¶ s="mceNonEdita ble">¶ lass="mc<span class='mceNonEditable'>¶</span> eNonEditable">¶ <s pan class="mceNonEditable">¶ Sidney Hall nome treege ŝate manĝis pirojn kaj same ŝate vetadis.<span class="mceNonEditabl e">¶¶ &g t; "Interkonsentite," ekkri is la prezidanto. " Kaj kiel, mi petas, vi faros tion? " "Unue tiel," diras Sidney Hall, "ke mi devos fari vojaĝon ĉirkaŭ l a s="mceNonEditable">¶ tutan mondon. ¶¶ pan> Sed por tio mi bezonus multegon da mono. " Donis do al li la p rezidanto multegon da mono, kaj por ŝajni saĝa, diras: "Aha, jam mi antaŭvida s vian planon. Sed ni devas sekr etigi la aferon, por ke la ma giisto ne sciiĝu, ke ni ĉasas lin. ¶ " "Male," diras la detektivo, "tuj morgaŭ anoncu en ĉiuj ĵurnaloj de la mondo, ke la glora Sidney H all devontigis sin kapti la magiiston dum kvardek tago j. Dume mi havas la honoron adiaŭi. ¶ " Poste sinjoro Sidney Hall iris rekte al iu fama vojaĝisto, kiu jam faris vojaĝon ĉirk aŭ la mondon dum kvindek tagoj, kaj ¶¶ an> diras: "Ni v etu, ke mi faros la vojaĝon ĉirkaŭ la mondon dum kvardek tagoj. ¶ " "mceNonEditable">¶ "Neeble," diris ¶¶ span> la vojaĝisto. ¶ "Sinjoro Foks faris la vojaĝon ĉirkaŭ la mondon dum okdek tagoj, mi mem dum kvindek tagoj, kaj pli rapi de ĝi ne ebla s. lass="mceNonEditable">¶ " "Ni vetu," post tio Sidney Hall, "je mil dolaroj, ke mi faros tion." ¶ Ili do vetis.

Ankoraŭ la saman nokton Sidney Hall forvojaĝis. s="mceNonEditable">¶ Post semajno venis de li telegramo el Aleksandrio en Egiptio: "Mi lass="mceNonEditable">¶ s ekvas la spuron. Sidney Hall." Post sep tagoj denove alflugis telegra mo e l Bombajo en Hindio: "La maŝ oj kuntiriĝas. ¶ Ĉio bonege funkcias. s="mceNonEditable">¶ Letero sekvas. ¶¶ pan> Sidney Hall." Iom pli poste venis letero el Bombajo, sed ĝi e stis skribita per sekreta skri bo, kiun neniu ko mprenis.

< p>Post pluaj ok tagoj alflugis el Nagasako en J apanio kurier-kolombo kun pap ereto sur la gorĝ eto, kie estis skribite: "Mi proksimiĝ as al la celo.< >¶ span class="mceNonEditable">¶ Aten du min. ¶ Sidney Hall." Poste venis depeŝo el San-Francisko en Ameri ko: "Mi havas ri niton. Alie ĉio en ordo . class="mceNonEditable">¶ Preparu la pirojn. "mceNonEdit<span class='mceNonEditable'>¶</span> able ">¶ Sid ney Hall." La trid ¶¶ span> ek-naŭan tagon post la forveturo venis fine telegramo el Amsterdamo en Ned erlando: "Mi alveturos morgaŭ vespere je la ¶ 7-a dek kvin minutoj. ss="mceNonEditable">¶ Preparu la pirojn. P lej ŝate dolĉpirojn. ¶¶ n> Sidney Hall." <p >La kvardekan tagon je la s epa dek kvin m<spa n class="mceNonEditable">¶ inutoj vespere albruis trajno en stacidomon. El la trajno elsaltis sinjoro Sidney Hall kaj post li elvagoniĝis la magiis to, serioza, pala ka j kun la mallevitaj okulo j. Ĉiuj detektivoj atendis en la stacidomo k ¶¶ pan> aj ege miris, ke la m agiisto tute ne es tas katenita. ¶ Sed Sidney Hall nur mangestis al ili kaj diri s: "Atendu min, knaboj, hodiaŭ vespere en la gast ¶¶ n> ejo 'Ĉe la Blua Hundo'. Nur mi de ¶ vas ĉi tiun sinjoron forkonduki en karceron." ¶ Poste li end roŝkiĝis ankaŭ kun la magiisto, sed an ¶ koraŭ li rememoris kaj vokis el la veturilo: "Kaj la pirojn alportu al mi tien!<s pan class="mceNonEditable">¶ " Vespere do atendis plado da bel egaj piroj, ĉirkaŭita de ĉiuj detektivoj, sinjoron Si dney Hall. ¶ Jam jam ĉiuj opiniis, ke< span class="mceNonEditable">¶ ¶ li ne venos, kiam class="mceNonEditable">¶ ovriĝis gasteja por do kaj eniris oldega, kaduka maljunuleto, kiu ven dadas en gastejoj fiŝetojn kaj kukumojn. "Avo," diris al ¶ li la detektivoj, "versimile nenio n ni aĉetos. ¶ " <s pan class="mceNonEditable">¶ "Kia domaĝo," diris la maljunule "mceNonEditable">¶< /span> to, kaj subite li komencis tuta tremi kaj tremegi, li st s="mceNonEditable">¶ ertoris, tusetis, esti s su fokiĝanta kaj sinkis senspire su r seĝon. "Mi adio," ek ¶< /span> kriis iu detektivo, "ebl e li mortis ĉi tie. class="mceNonEditable"> ¶ " "Ne," sufoktusis la m aljunuleto kaj tordiĝis, "tion ne plu mi elte nos!" ¶ Kaj jen ĉiuj vidis, ke la malj unuleto fakte t iom treege ridas kaj ne povas ĉesi. ¶ lass="mceNonEditable">¶ Larmoj liaj fluis, lia voĉo modulis, la vangoj bl uiĝis, kaj jam nur li ĝemis: "Infano j , infanoj, tion mi ne eltenos! class="mceNonEditable">¶ " "Aveto," diris la detektivo, "kion vi volas ĉi tie? class="mceNonEditable">¶¶ pan> " Tiam la aveto ekstaris, ŝanceliris al la s="mceNonEditable">¶ tablo, elektis el la pl ado la plej belan piron, se nŝeligis ĝin ka j p er unufojo formanĝis. ¶¶ an> Nur pos te li deŝiris la falsan barbon, falsan nazon, falsaj ¶ n grizharojn kaj bluajn okul vit rojn kaj montris glate razitan, ridetantan vizaĝon de Sidney Hall.< span class="mceNonEditable">¶¶ an> "Knaboj," diri ¶ s Sidney Hall senkulpige, "ne koleru je mi; sed dum la tutaj kvardek tagoj mi devis subpremad i la ridon. s="mceNon Editable">¶¶ > " "Kiam vi kaptis la magiiston?" lass="mceNonEditable">¶ dem andis la detektiv ="mceNonEditable">¶ oj unuvoĉe. ¶< ss="mceNonEditable">¶ /span> "Nur hieraŭ," diris la glora Sidney Hall; sed ja m tuj de la komenco mi emis ridi, kiel mi superruzos lin. class="mceNonEditable<span class='mceNonEditable'>¶</span> ">¶ " "Kaj kiel," insistis la detektivoj, "ni petas, vi kaptis lin? ¶ " "Nu," diris Sidney Hall, "ĝi estas longa historio . Mi, knaboj, diros ĝin al vi, nur kiam ank oraŭ mi formanĝ os ĉi tiun piron. ¶ " Kaj manĝint e ĝin, li komencis proksimume jene: "Aŭskultu, koleg oj, antaŭ ĉio k aj ĉefe al vi mi diras tion, ke ĝusta detektivo ne rajtas esti azeno." Ĉe tio li ĉi rkaŭrigardis, kvazaŭ eble li povus trovi iun az ¶< /span> enon inter la ĉeestantoj. "K aj ki o plue?" demandis la det ektivoj. ¶ ¶¶ > "Kio plue?" >¶ diris Sidney Hall. "Due, li devas esti ru zega. Kaj trie," li daŭrigis, senŝeligante al si pluan piron, "li devas esti iom vulpulo. Eble vi scias, kiel oni kaptas muson? " "Per lardo," dir is la detektiv oj. "Kaj ĉu vi scias, per kio oni kaptas fiŝon? ¶¶ span> " "Per vermo aŭ lumbriko. "¶ > "Kaj ĉu vi sci as, per kio oni kaptas magiiston? "< /p> "Ni ne scias. " "Magiisto," diris klerige Sidney Hall, "estas kaptata kie l ĉiu alia homo; nome per propra malfo rteco. Unue oni devas trovi, k iun malfortecon li havas. class="mceNonEditable">¶ Kaj ĉu vi scias, knaboj, kiun malfortecon havis la magiisto?" "Ni ne scias." "Scivolemon," deklaris sinjoro Sidney Hall.<s pan class="mceNonEditabl e">¶ "Ĉion scipovis la magiisto, sed li estis scivolema. Ege scivolema. Sed nun mi devas formanĝi ĉi tiun piron. "< span class="mceNonEditable">¶ Kaj manĝin te ĝin, li daŭrigis: "Vi ĉiuj opiniis, ke vi persekutas la magiiston. ass="mceNonEditable">¶ Sed dume la magiisto persekutis vin. ¶ Li sekvis vin kaj ne okullasis vin. ¶ Li estis ege scivolema kaj volis ĉion vidi, kion vi entreprenas kontraŭ li. Senĉese li turniĝis post vin, kiam vi ĉasis lin. Kaj surbaze de lia scivolemo mi konstruis mian planon.<span class="mceNonEditable">¶ " "Kiun planon?" kriis la detektivoj avide.

"Nu, tian. La vojaĝo ĉirkaŭ la mondon, tio estis, knaboj, nur a muz-ekskurso. Jam delonge mi volis fari vojaĝon ĉirkaŭ la mondon. ¶ Sed iel mi ne havis okazon. Sed veninte ĉi tien, tuj mi sciis, ke la magiisto senĉese postsekvos m in, por vidi, kiel mi ĉasos lin. Tia estas lia sciv olemo. Nu, kio, mi diris al mi, mi tiros lin post min ĉirkaŭ la mondon; ĉe tio mi mem ion vidos kaj lin mi ne okullasos. s="mceNonEditable">¶ Nome li ne okullasos min. ¶ Kaj por ke lia scivolemo estu ankoraŭ pli granda, mi vetis, ke tion mi plenumos dum kvardek tagoj. ¶ Sed nun mi formanĝos ĉi tiun belan piron. ss="mceNonEditable">¶ " Kaj manĝinte ĝin, li diris: "Nenio superas la pirojn. Do mi prenis revolveron kaj monon, alivestis min je sveda komercisto kaj ekvojaĝis. Unue al Genovo; vi scias, knaboj, tio estas en Italio, kaj vetu rante tien, oni vidas la tutajn Alpojn. s="mceNonEditable">¶ Ĝi esta s treega alteco, Alpoj; kiam desur sup ro de Alpoj derompiĝas ŝtono, ĝi falas malsupren tiel longe, ke antaŭ ol ĝi finfalas, ĝi tute muskokovriĝas. ¶ Kaj el Genovo poste mi volis ŝi pi en Aleksandrion en Egiptio.¶ p> Genovo estas tre bela haveno, tiel bela, ke ti en ĉiu ŝipo mem kuras jam de malproksime. Cent mejlojn antaŭ Genovo oni ĉesas hejti en vaporŝipoj, radoj ne turniĝas kaj veloj estas mal hisataj, sed la ŝipo tiom ĝojas je Genovo, ke tien ĝi alvenas de si mem. class="mceNonEditable">¶ Mia ŝipo estis veturonta je la kvara posttagmeze akurate. ¶ Je la tria kvindek minutoj mi kuras al la haveno, sed survoje mi vidas plorantan etan knabinjon.

'Etulino,' mi diras al ŝi, 'kial vi ploras? ' 'Bee,' ploras la etulino, 'mi peldiĝis. ' 'Se vi perdiĝis,' mi diras, 'do serĉu vin. ' 'Sed mi peldis mian panjon,' beas la etulino, 'kaj mi ne scias, kie ŝi estas. ' 'Tio do estas io alia,' mi diras, prenas la knabinjon je la mano kaj serĉas ŝian panjon. Buboj, horon mi estis trakuranta la tutan Genovon, antaŭ ol mi trovis la panjon. Sed kion nun? Estis la kvara kvindek minutoj. Mia ŝipo estis jam delonge forveturinta. Pro la etulino, mi pensis, mi preterlasis la tutan tagon. Negaje mi iris en la havenon, kaj jen, mi rigardas, la ŝipo tie ankoraŭ haltas. Mi rapidas en ĝin. 'Nu, Svedulo,' diras al mi kapitano de la ŝipo, 'vi ne ŝparis la tempon. Delonge jam ni estus fornavigintaj, se ankro ne implikiĝus iel strange sur fundo, tiel ke la tutan horon ni ne povis ĝin eltiri.' Mi, kompreneble, ĝojis pri tio. Sed nun eble mi povus formanĝi piron. " Kaj finmanĝinte ĝin, li diras: "Ĝi estis hometo, ege bona. Do ni ekŝipis sur Mediteraneo. Ĝi estas tiel bele blua, ke oni ne scias, kie estas la firmamento kaj kie la maro. Tial ĉie sur ŝipoj kaj sur bordo estas tabuletoj, kaj sur ili estas skribite, kie estas supre kaj kie estas infre. Alie oni tion konfuzus. Jes, antaŭ nelonge, rakontis al ni la kapitano, iu ŝipo eraris kaj anstataŭ sur la maro ĝi ekis sur la ĉielo; kaj ĉar la ĉielo estas senfina, ĝis nun ĝi ne revenis kaj neniu scias, kie ĝi estas. Kaj sur tiu maro ni alveturis en Aleksandrion. Aleksandrio estas urbo granda, ĉar ĝi estis fondita de Aleksandro la Granda.

El Aleksandrio mi forsendis telegramon, por ke la magiisto opiniu, ke mi zorgas pri li. Sed neniel mi zorgis pri li, nur ĉie mi antaŭsentis lin. Kiam laroj aŭ kormoranoj ĉirkaŭflugadis la ŝipon aŭ albatroso en foro traadis per sia rapida flugilo la firmamenton, mi sciis, ke eble inter ili estas la magiisto kaj akompanas min. Kiam fiŝeto fiksis okulojn je mi el marprofundo, mi sentis, ke eble li rigardas min per siaj okuloj. Kaj kiam hirundoj transflugante la maron malsupreniĝis sur velstangojn de nia ŝipo, mi estis preskaŭ certa, ke tiu blanka inter ili, tiu la plej bela el ĉiuj, estas li.

Kaj estante jam en Aleksandrio, mi veturis sur la sankta rivero Nilo malsupren al Kairo. Ĝi estas urbo tiom granda, ke ĝi mem en si ne orientiĝus, se oni ne estus konstruinta tie grandajn moskeojn kaj minaretojn. Ili estas videblaj de tia distanco, ke eĉ la plej foraj dometoj orientiĝas laŭ ili.

Apud Kairo mi iris baniĝi en Nilo, ĉar tie estas ega varmo. Mi surhavis nur bankalsonon kaj revolveron, kaj la ceteran vestaĵon mi lasis sur bordo. Tiam elrampis sur bordon grandega krokodilo kaj formanĝis mian vestaĵon kun ĉio, ankaŭ kun horloĝo kaj mono. Mi iras do kontraŭ ĝin kaj pafas sesfoje el la revolvero. Sed la kugloj repuŝiĝis de ĝia karapaco, kvazaŭ ĝi estus el ŝtalo. Kaj la krokodilo laŭte min mokis. Sed nun mi formanĝos piron. " Estinte preta kun la piro, daŭrigis sinjoro Sidney Hall sian rakontadon. "Vi scias, bando, ke ĉiu krokodilo scias plori kaj krii kiel bebo. Per tio ĝi logas homojn en akvon. Oni opinias, ke tie dronas infano, kaj kuras lin helpi, kaj tiam krokodilo onin kaptas kaj forvoras. Sed ĉi tiu krokodilo estis tiel maljuna kaj saĝa, ke ĝi ellernis ne nur plori kiel infano, sed ankaŭ insulti kiel maristo, kanti kiel operkantistino kaj entute paroli kiel homo. Eĉ ĝi akceptis onidire la mahometanan konfesion.

Sed al mi estis iom angore. Kion mi faru sen la vestaĵo kaj mono? Tiam, subite neatendite staris apud mi nigra arabo kaj diras al la monstro: 'Ci, krokodilo, ci forvoris la vestaĵon kaj la horloĝon? ' 'Forvoris,' diris la krokodilo. 'Ci malsaĝulo,' diris la arabo, 'la horloĝo ne estis ja streĉita. Por kio utilos la horloĝo al ci, se ĝi ne funkcias? ' La krokodilo tempeton meditis, kaj poste diras al mi: 'Jen, iomete mi malfermus la buŝon; palpu en mia stomako, eligu la horloĝon, streĉu ĝin kaj denove reloku ĝin. ' 'Nu, kial ne,' mi diras, 'mi farus tion, sed ci formordus mian manon. Sciu, mi metos perpendikle inter ciajn makzelojn ĉi tiun bastonon, por ke ci ne povu fermi cian malbelegan faŭkon. ' 'Mi ne havas malbelegan faŭkon,' diris la krokodilo. 'Sed se vi ne volas alie, enpuŝu la bastonon inter miajn honorindajn makzelojn kaj faru rapide. Memkompreneble, mi faris tion, eltiris el ĝia stomako ne nur la horloĝon, sed ankaŭ mian vestaĵon, ŝuojn kaj ĉapelon, kaj diras: 'La bastonon, ci oldulo, nun mi lasos en cia buŝo rememore.' La krokodilo volis insulti, sed ne povis, ĉar ĝi havis la faŭkon plenlarĝe kaj en ĝi subapoge la bastonon; ĝi volis ĝin forvori kaj ne povis; ĝi volis peti kaj ne povis. Trankvile mi vestis min kaj diris al ĝi: 'Kaj sciu, ci havas malbelegan, antipatian, malsaĝan faŭkon,' kaj mi kraĉis en ĝin. Tiam la krokodilo pro furiozo eklarmis.

Kiam mi rerigardis la arabon, kiu tiel sagace helpis min, li estis for. Kaj la krokodilo ĝis nun naĝas sur Nilo kun la plenlarĝa faŭko.

El Aleksandrio mi navigis al Bombajo, alivestita je hinda raĝo aŭ princo. Knaboj, kiel ĝi plaĉigis min! Unue ni navigis sur la Ruĝa Maro. Ĝi nomiĝas tial, ĉar senĉese ĝi hontas, ke ĝi ne estas pli granda. Kiam ankoraŭ ĉiuj maroj estis junaj kaj malgrandaj kaj estis ankoraŭ kreskontaj, ludis la Ruĝa Maro sur bordo kun arabaj infanoj kaj dume la tempo tiom pasis al ĝi, ke ĝi forgesis kreski, kvankam disinjoro preparis al ĝi ĉie ĉirkaŭe sur dezertoj belan sablon, el kiu ĝi faru al si fundon. Nur lastmomente ĝi rememoris tion, se ĝi povis kreski nur laŭlonge, kaj krome lasis sekan terstrion inter si kaj Mediteraneo, kun kiu ĝi estis kuniĝonta. Pro tio ĝi tiom ĉagreniĝis, ke homoj kompatis ĝin kaj kunigis ambaŭ marojn per kanalo. Ekde tiu tempo la Ruĝa Maro ne tiom ruĝiĝas.

Kiam ni jam trapasis ĝin, foje mi dormis en mia kajuto. Subite iu frapas mian pordon. Mi iras malfermi - en koridoro neniu. Momenton mi atendas, kaj jen mi aŭdas, ke al mia kajuto proksimiĝas du maatoj. 'Ni mortigos la raĝon,' flustras unu, 'kaj forprenos de li perlojn kaj diamantojn, kiujn li surhavas sur la vesto.' Je mia animo, knaboj, ĉiuj miaj perloj kaj diamantoj estis vitraj. 'Atendu ĉi tie,' flustras la alia maato, 'mi forgesis tranĉilon supre.' Dum li kuris por la tranĉilo, mi ekkaptis la duan maaton je la gorĝo, ŝtopis lian buŝon, vestis lin kiel raĝon kaj katenitan metis sur mian liton. Poste mi surprenis lian veston kaj stariĝis sur lia loko antaŭ la pordo. Kiam venis la alia kun la tranĉilo, mi diras al li: 'La raĝon jam ne mortigu, mi strangolis lin; sed iru kaj forprenu de li la perlojn kaj diamantojn, dume mi atentos ĉi tie.' Apenaŭ la dua eniĝis en mian kajuton, tuj mi ŝlosis lin kaj iras al la kapitano. 'Kapitano,' mi diras, 'mi ricevis strangan viziton.' - Kiam la kapitano vidis, kio okazis, li igis skurĝi ambaŭ maatojn; sed mi kunvenigis ĉiujn ceterajn, montras al ili miajn perlojn kaj diamantojn kaj diras: 'Vidu, infanoj kaj latronoj, kiom malmulte gravas por saĝulo perloj kaj diamantoj, do plaŭd!' Kaj mi ĵetis ĉiujn miajn vitrajn juvelojn en la maron. Tiam ĉiuj komencis riverenci al mi kaj vokis: 'Ho, saĝa estas la raĝo kaj la majesta!' Sed kiu frapis mian kajuton kaj savis mian vivon, tion ĝis nun mi ne scias. Kaj nun mi formanĝos ĉi tiun belan, grandan piron." Ankoraŭ li ne finmanĝis ĝin, kaj jam plu plenbuŝe li parolis: "Tiel feliĉe ni alnavigis Bombajon en Hindio. Hindio, knaboj, estas lando granda kaj kurioza. Oni povas diri, tie estas tiom varmege, ke ankaŭ la akvo estas tie tute seka kaj devas esti priverŝata, por ne elvaporiĝi. Arbaroj tie estas tiom densaj, ke en ili estas loko eĉ ne por arboj, kaj tion oni nomas praarbaro. Kiam pluvas, ĉio ege kreskas; ankaŭ tutaj preĝejoj kreskas el la tero, kiel ĉe ni fungoj, kaj tial ekzemple en Banaraso estas tiom da preĝejoj. Kaj da simioj estas tie, kiom ĉe ni paseroj, kaj estas tiom mildaj, ke ili enrampas eĉ en ĉambron. Iam oni matene vekiĝas kaj trovas en sia lito anstataŭ sin mem simion. Tiel mildaj estas la bestaĉoj. Kaj la serpentoj tie estas tiom longaj, ke kiam ia serpento rerigardas sian voston, ĝi eĉ ne ekkonas, ke ĝi estas ĝia propra, kaj opinias, ke ĝin ĉasas iu serpento ankoraŭ pli granda ol ĝi mem estas; tiam ĝi fuĝas antaŭ ĝi kaj mizere pereas pro mortlaciĝo. Kaj ankoraŭ tute mi ne rakontas al vi pri elefantoj, kiuj tie hejmas. Entute, knaboj, Hindio estas lando granda. El Bombajo mi sendis telegramon kaj poste la leteron en sekreta skribo, por ke la magiisto opiniu, ke dioscias, kion mi kaŝintencas." "Kio estis skribite en la letero?" demandis la detektivoj.

"Mi," rapidis fanfaroni iu detektivo, "duone mi solvis tiun vian leteron." "Vi estas do pli saĝa ol mi," diris post tio la glora Sidney Hall, "ĉar mi mem ne povus ĝin deĉifri. Tio estis nur zigzagoj aspektontaj kiel sekreta skribo. Poste el Bombajo mi trajnis en Kalikaton. En Hindio estas en trajnoj anstataŭ sidiloj bankuvoj, por ke ne estu al oni tiom varme. Ni veturis tra dezertoj kaj arbaregoj. En densejoj mi vidis brili terurajn tigro-okulojn kaj en rivervadejoj mi renkontiĝadis kun saĝa rigardo de majestaj okuloj de blanka elefanto. Reĝa aglo devancadis nian trajnon kaj iriza papilio flirtis ĉe trajnfenestroj. En ĉio ĉi, knaboj, mi sentis proksimecon de la magiisto.

Apud Kalikato ni proksimiĝis al la sankta Gango. Ĝi estas rivero tiel larĝa, ke kiam vi ĵetis ŝtonon al alia bordo, flugas la ŝtono horon kaj duonon. Ĝuste kiam ni veturis sur la bordo, iu virino estis tie lavanta lavotaĵon. Eble ŝi tro kliniĝis, mallonge, ŝi falis en la akvon kaj estis dronanta. Tuj mi saltas el la veturanta trajno kaj eltiras la hindan mallertulinon sur bordon. Mi opinias, knaboj, ke tion farus ĉiu el vi." La detektivoj konsente ekmurmuretis.

"Nu jes," daŭrigis Sidney Hall, "mi ne mensogu, en ĉi tio mi ne tiel malkare sukcesis. Kiam mi estis trenanta la virinon en la akvo, proksimiĝis al mi mavulo aligatoro kaj terure mordvundis mian manon. La virinon mi surbordigis, sed mi mem svenis sur la tero. Kvar tagojn flegis min hindaj maljunulinoj, kaj - unuvorte - jen memore mi havas oran ringon. Koncize, buboj, homoj scias esti dankemaj ĉie en la mondo, eĉ se ili estas nigraj paganoj, kaj ia nudulo en Hindio neniel estas pli malbona homo ol iu el ni, kaj fino kaj stop.

Sed kion fari, kvin tagojn mi perdis. Kaj kun ili mi perdis ankaŭ mian veton. Mi sidis sur la bordo kaj pensis: Jam mi ne sukcesos fari tion en kvardek tagoj. Mildolara veto estas en la infero. Kaj la plado da piroj ankaŭ en la infero. Kaj dum mi tiel meditas, alnaĝis tien io, nu, ĵonko oni tion nomas, tia malsaĝa ŝipeto kun veloj el bastmatoj. Kaj sur ĝi tri brunaj histrionoj, malajoj, kaj ridrikanas je mi, kvazaŭ mi estus manĝebla. 'Nia nania pĥe ĥem agasaki,' hastparolas al mi unu el ili. 'Aĥ, ci pulĉinelo,' mi diras, 'kiel mi komprenu cin?' 'Nia nania pĥe ĥem Nagasaki,' plu li klakparolas kaj ridas je mi laŭ maniero, pri kiu li eble opinias, ke ĝi estas ĉarma. Sed 'Nagasaki' mi komprenis. Ĝi estas haveno en Japanio, ĝuste tien mi volis navigi. 'Ĉu al Nagasako,' mi diras, 'en tia barelaĉo? Neniel.' 'Nai,' li rediris, kaj hastparolas ankoraŭ ion, montras sian ĵonkon, la ĉielon, sian koron, kaj mallonge, ke mi navigu kun li. 'Eĉ ne por plado da piroj,' mi diras. Sed tiam la tri brunaj satanoj saltis sur min, terenfaligis min, enpakis en la matojn kaj ĵetis min en sian ĵonkon kiel paketon. Kion dume mi pensis, ne estis tro bela, sed fine en la matoj mi ekdormis. Kiam mi vekiĝis, mi ne estis en la ĵonko, sed sur marbordo, super la kapo anstataŭ la suno granda krizantemo, kaj la arboj ĉirkaŭ mi estis bele lakitaj, ĉiu sablero sur la bordo pure lavita kaj glatigita, kaj laŭ la pureco mi ekkonis, ke mi estas en Japanio. Kaj renkontinte la unuan harplektulon, flavan uleton, mi demandis lin: 'Kie ja, civitano, mi povas esti?' Kaj ridante li diras 'Nagasako'." "Knaboj," daŭrigis sinjoro Sidney Hall enpense, "onidire mi ne estas malsaĝa. Sed por kompreni, kiel en la mizera ĵonko mi atingis dumnokte el Kalikato Nagasakon, kiam la plej rapida ŝipo faras tion en dek tagoj - je tio, pardonu, mi estas iom malsaĝa. Sed nun mi formanĝos ĉi tiun piron." Senŝeliginte ĝin zorgeme kaj formanĝinte, plu li parolis: "Japanio estas lando granda kaj aparta, kaj la popolo estas tie gaja kaj lerta. Ili scias fari el porcelano tiel maldikajn te-pokaletojn, ke por ili oni ne plu bezonas porcelanon, oni prenas nur la polekson, cirkloturnas ĝin en la aero, poste sur la supraĵo oni tion bele pentras, kaj la pokaleto estas preta. Se mi dirus al vi, kiel japanoj scias pentri, tute vi ne kredus tion al mi. Mi vidis iun pentriston, el kies mano elfalis peniko sur blankan paperon; kaj dum la peniko ruliĝis sur la papero, ĝi pentris pejzaĝon kun dometoj kaj arboj, homojn sur strato kaj sur la ĉielo sovaĝajn anserojn. Kiam mi miris pri tio, diris al mi tiu pentristo: 'Nenio kompare al tio, kion scipovis mia mortinta instruisto. Foje dum pluvo li kotmalpurigigis siajn respektindajn babuŝojn. Kiam la koto iom sekiĝis, li montris ilin al ni: sur unu babuŝo estis per koto pentrite, kiel hundoj kaj ĉasistoj ĉasas leporon, kaj sur la dua, kiel infanoj ludas je lernejo kaj instruisto.' El Nagasako mi navigis per vaporŝipo al San-Francisko en Ameriko. Dumvoje okazis nenio aparta, nur nia vaporŝipo en tempesto vrakiĝis kaj estis dronanta. Ni ĉiuj rapide elsaltis en la savboatojn, sed kiam ili estis jam plenplenaj, vokas du maristoj en la dronanta ŝipo: 'Ĉi tie estas ankoraŭ iu sinjorineto. Ĉu vi havas por ŝi en la boato iom da loko?' 'Ni ne havas,' kriis kelkaj; sed mi ekkriis: 'Ej, ni havas, nur donu ŝin ĉi tien!' Tiam oni ĵetis min en la akvon, por fari al ŝi lokon en la boato. Nu, knaboj, ne tro mi defendis min; sinjorino, mi opiniis, ĉiam havas preferon. Kiam la ŝipo dronis kaj la boatoj fornaĝis, mi estis tutsola sur la vasta maro. Mi eksidis sur iu trabo kaj balanciĝis sur ondoj; alie ĝi estus tre bela, krom la granda malseko. Tiel mi naĝis tagon kaj nokton, kaj jam ŝajnis al mi, ke ĉio malbone finiĝos. Sed jen alnaĝas al mi ladskatolo kaj en ĝi estas raketoj.

'Kion per la raketoj?' unue mi pensis, 'pirojn pli mi ŝatus.' Sed poste mi divenis ion pli bonan. Kiam venis la nigrenigra nokto, mi bruligis la unuan raketon. Ĝi flugis eltegen kaj brilis kiel meteoro. La dua raketo estis stelforma kaj la tria sunforma; la kvara estis kantanta kaj la kvina flugis tiel alten, ke ĝi implikiĝis inter stelojn kaj brilas tie ĝis nun. Dum mi tiel amuziĝis, alveturis granda ŝipo kaj prenis min sur ferdekon. 'Hometo,' diras al mi kapitano, 'se ne estus la raketoj, vi dronus ĉi tie. Sed ĉar ni vidis el distanco de dek mejloj brili la raketojn, ni opiniis, ke iu vokas nin por helpo.' Kaj je rememoro de la brava kapitano mi formanĝos ĉi tiun piron." Kaj manĝinte ĝin, li parolis plu gaje: "En San-Francisko mi surpaŝis do sur la amerikan teron. Ameriko, knaboj, estas mia patrio kaj - mallonge - Ameriko estas Ameriko. Se mi rakontus ion pri ĝi, certe vi ne kredus tion al mi; tiel granda kaj aparta lando ĝi estas. Mi nur diras, ke mi ekvojaĝis per Granda Pacifika Fervojo kaj veturis al Novjorko. Tie estas domoj tiel altaj, ke oni jam ne povas ilin finkonstrui. Antaŭ ol masonistoj kaj tegmentistoj per eskalo atingas la supron, estas jam tagmezo; do supre ili formanĝas tagmanĝon, kiun ili kunprenis, kaj descendas malsupren, por veni vespere en liton, kaj tiel ĝi sekvas tagon post tago. Entute, nenio superas Amerikon; kaj al kiu ne plaĉas lia patrio tiel kiel al mi Ameriko, tiu estas olda azeno.

Kaj el Ameriko mi navigis per ŝipo al Amsterdamo en Nederlando. Dumvoje - dumvoje - nu dumvoje okazis al mi tio la plej bela kaj la plej amuza. Jen, knaboj, jen la ĉefa amuzaĵo el la tuta mia ekspedicio." "Kio do?" kriis avide la detektivoj.

"Nu tio," diris sinjoro Sidney Hall kaj ekruĝis, "ke mi fianĉiĝis. Vojaĝis per la ŝipo ia virinjo, nu bela sufiĉe, mallonge ŝi nomiĝas Alica, kaj neniu en la mondo, ankaŭ neniu el vi, estas pli bela ol ŝi. - Ne, certe ne," aldiris sinjoro Sidney Hall post profunda meditado. "Sed ne opiniu, ke mi diris al ŝi, kiel ege ŝi plaĉis al mi. Estis jam la lasta tago de nia vojaĝo kaj ankoraŭ mi nenion diris al ŝi. Kaj nun mi formanĝos ĉi tiun piron." Manĝinte ĝin kun la konvena apetito, daŭrigis sinjoro Sidney Hall, kiel sekvas: "Do tiun lastan vesperon mi promenis sur la ferdeko kaj subite fraŭlino Alica venis mem al mi. 'Sinjoro Sidney Hall,' diras ŝi, 'ĉu vi estis ian en Genovo?' 'Jes, fraŭlino,' mi diris. 'Kaj ĉu vi vidis tie iun knabinjon, kiu perdis la panjon?' demandas Alica. 'Nu, fraŭlino,' mi diras, 'mi vidis; kondukis ŝin iu stulta oldulo.' Alica momenton silentis, kaj poste diras: 'Kaj ĉu vi estis, sinjoro Sideny Hall, ankaŭ en Hindio?' 'Jes, fraŭlino,' mi diris. 'Kaj ĉu vi vidis,' diras ŝi, 'kiel iu brava knabo saltis el veturanta trajno en riveron Gango, por savi dronantan lavistinon?' 'Mi rigardis tion,' mi diras iel en embaraso, 'li estis iu olda frenezulo, fraŭlino; prudenta homo tion versimile ne farus.' Alica momenton silentis, kaj iel tiel strange, iel dolĉe rigardis en miajn okulojn. 'Kaj sinjoro Hall,' denove ŝi diras, 'ĉu estas vero, ke iu nobla homo sur la maro oferis sin, por enboatigi dronantan sinjorinon?' Al mi, knaboj, estis jam varme el tio. 'Nu, fraŭlino,' mi diras, 'se mi ne tro eraras, do iu olda malprudentulo antaŭ nelonge baniĝis en la maro.' Alica aletendis al mi ambaŭ manojn, ruĝiĝis kaj diris: 'Ĉu vi scias, sinjoro Sidney Hall, ke vi estas ege bona homo? Kaj por tio, kion vi faris por la genova knabinjo, hinda lavistino kaj nekonata sinjorino, ĉiu devas vin ŝati.' Tiam, knaboj, disinjoro mem puŝis min en mian dorson, por ke mi ĉirkaŭbraku Alican. Kaj kiam ni tiel gefianĉiĝis, mi diras: 'Aŭdu, Alica, kiu rakontis al vi pri mi ĉiujn ĉi malsaĝaĵojn? Mi, Dio scias, al neniu fanfaronis pri tio.' 'Sciu,' diris Alica al mi, 'hodiaŭ vespere mi rigardis la vastan maron kaj iom mi pensis pri vi. Tiam venis al mi iu eta nigra sinjorino kaj ĉion ĉi rakontis al mi pri vi.' Ni serĉis poste la nigran sinjorinon, por danki al ŝi, sed ni ne povis ŝin trovi. Kaj tiel, knaboj, mi fianĉiĝis sur la ŝipo," finis sinjoro Sidney Hall kaj viŝis siajn brilantajn okulojn. "Kaj la magiisto?" kriis la detektivoj.

"La magiisto?" ripetis la glora Sidney Hall. "Tiu iĝis viktimo de la propra scivolemo, kiel mi antaŭvidis. Kiam mi tranoktis en Amsterdamo, subite iu frapas mian ĉambron kaj eniras. Li estis la magiisto mem, pala kaj maltrankvila. 'Sinjoro Sidney Hall,' li diras, 'tion mi ne plu eltenos; diru al mi, mi petas vin, kiel vi volas min kapti.' 'Sinjoro magiisto,' mi rediras serioze, 'tion mi ne diros al vi. Se mi dirus tion al vi, mi malkaŝus mian planon, kaj vi eskapus al mi.'