2.1 Στην μεγάλη κοιλάδα του Αλκάλι (2)

Αν ο περιπλανώμενος είχε παραμείνει ξύπνιος για άλλη μισή ώρα ένα περίεργο θέαμα θα είχε συναντήσει τα μάτια του. If the wanderer had stayed awake for another half an hour a strange spectacle would have met his eyes. Πολύ μακριά στην άλλη άκρη του αλκαλικού κάμπου σηκώθηκε ένα μικρό σύννεφο σκόνης, πολύ αμυδρό στην αρχή, αλλά σταδιακά μεγαλώνοντας σε ύψος και σε πλάτος ώσπου σχημάτισε ένα συμπαγές, ξεκάθαρο σύννεφο. Το σύννεφο συνέχισε να μεγαλώνει μέχρι που έγινε φανερό πως μπορούσε μονάχα να προέλθει από μια πληθώρα κινούμενων πλασμάτων. The cloud continued to grow until it became apparent that it could only come from a multitude of moving creatures. Σε περισσότερο γόνιμα εδάφη ο παρατηρητής θα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ένα από εκείνα τα μεγάλα κοπάδια Βισόνων που βοσκούσαν στη στέπα τους πλησίαζε. In more fertile lands the observer would have concluded that one of those large herds of Bison grazing in their steppe was approaching. Όμως αυτό ήταν προφανώς αδύνατον σε ετούτη την άνυδρη ερημιά. Καθώς ο στρόβιλος της σκόνης πλησίασε στο μοναχικό απόκρημνο βράχο πάνω στον οποίο οι δυο χαμένοι (castaway) αναπαυόντουσαν, οι καλυμμένες από καραβόπανο άμαξες και οι φιγούρες οπλισμένων καβαλάρηδων άρχισαν να ξεχωρίζουν μέσα από την καταχνιά, και το όραμα αποκαλύφθηκε ότι επρόκειτο για καραβάνι στο ταξίδι του από την Δύση. As the whirlpool of dust approached the lonely steep cliff on which the two lost (castaway) were resting, the canvas-covered carriages and the figures of armed horsemen began to stand out through the gloom, and the vision was revealed to him. from the West. Αλλά τι καραβάνι! But what a caravan! Όταν η αρχή του είχε φτάσει στην βάση των βουνών, το τέλος δεν ήταν ακόμη ορατό στον ορίζοντα. Καταμεσής του πελώριου κάμπου απλώθηκε ο αραιός σχηματισμός, άμαξες και κάρα, άντρες πάνω σε άλογα, και άντρες πεζοί. Αναρίθμητες γυναίκες που βάδιζαν παραπατώντας κάτω από το φορτίο, και παιδιά που στρατάριζαν πλάι στις άμαξες η κρυφοκοίταζαν κάτω από τα λευκά καλύμματα. Ήταν προφανές πως δεν αποτελούσαν συνηθισμένη ομάδα μεταναστών, αλλά περισσότερο κάποιο νομαδικό λαό που είχε αναγκασθεί υπό την πίεση των περιστάσεων να αναζητήσουν μια νέα γη. Στην ατμόσφαιρα υψωνόταν ένα συνονθύλευμα από κροταλίσματα και ποδοβολητά από ετούτη τη μεγάλη συγκέντρωση ανθρώπων, παρέα με το τρίξιμο από ρόδες και τα χλιμιντρίσματα των αλόγων. A patchwork of rattles and kicks was raised in the atmosphere from this large crowd of people, accompanied by the squeaking of wheels and the snorting of horses. Όσο δυνατό κι αν ήταν, δεν ήταν αρκετό για να ξυπνήσει τους δυο κουρασμένους οδοιπόρους από πάνω τους. As strong as it was, it was not enough to wake the two tired hikers above them.

Στην κορυφή της φάλαγγας ίππευε ένας μεγάλος αριθμός από βλοσυρούς, σκληροτράχηλους άντρες, ντυμένους με σκουρόχρωμα χειροποίητα ρούχα κι οπλισμένους με τουφέκια. Φτάνοντας στη βάση του απόκρημνου βράχου σταμάτησαν, και προέβησαν σε ένα μικρό συμβούλιο μεταξύ τους.

«Τα πηγάδια είναι προς τα δεξιά, αδέλφια μου», είπε κάποιος, ένας καλοξυρισμένος άντρας με σφιγμένα χείλη και ψαρά μαλλιά.

«Στα δεξιά της Σιέρα Μπλάνκο —έτσι θα φτάσουμε τον Ριο Γκράντε», είπε κάποιος άλλος.

«Μην φοβάστε για νερό», είπε ο τρίτος. «Εκείνος που το έβγαλε μέσα από τους βράχους δεν θα εγκαταλείψει Τον εκλεκτό λαό του.» "He who brought it out of the rocks will not forsake His chosen people."

«Αμην! Αμην!» αποκρίθηκε ολόκληρη η ομάδα.

Επρόκειτο να συνεχίσουν το ταξίδι τους όταν ένας από τους νεώτερους με μάτια αετού έβγαλε ένα επιφώνημα και έδειξε προς τον απότομο γκρεμό από πάνω τους. They were about to continue their journey when one of the younger ones with eagle eyes made an exclamation pointing to the steep cliff above them. Από την κορυφή του ανέμιζε μια μικρή φούντα από ροζ, ξεχωρίζοντας καθαρά ενάντια στα γκρίζα βράχια από πίσω. Στη θέα αυτή υπήρξε καθολικό τράβηγμα των χαλιναριών και ξεθηκάρωμα των όπλων, ενώ καινούργιοι καβαλάρηδες ήρθαν καλπάζοντας για να ενισχύσουν την εμπροσθοφυλακή. In this view there was a universal pulling of the bridles and the unraveling of the arms, while new cavalrymen came galloping to strengthen the vanguard. Η λέξη ‘Ερυθρόδερμοι' βρισκόταν στα χείλη όλων τους.

«Είναι αδύνατον να υπάρχουν κοκκινιάρηδες εδώ», είπε ο ηλικιωμένος άντρας που εμφανιζόταν ως ο επικεφαλής. "It is impossible for there to be redheads here," said the old man who appeared as the leader. «Περάσαμε τους Πόουνυ, και δεν υπάρχουν άλλες φυλές μέχρι να διασχίσουμε τα μεγάλα βουνά.»

«Να πάω μπροστά και θα δω, Αδελφέ Στάνγκερσον;», ρώτησε ένας από την σπείρα.

«Κι εγώ», «κι εγώ», φώναξαν μια ντουζίνα φωνές.

«Αφήστε τα άλογα σας από κάτω και θα σας περιμένουμε εδώ», απάντησε ο Ηλικιωμένος. "Leave your horses down and we will wait for you here," replied the Elder. Στη στιγμή οι νεαροί είχαν αφιππεύσει, δέσει τα άλογα τους, κι ανέβαιναν στην απόκρημνη πλαγιά η οποία θα τους οδηγούσε σε αυτό που είχε εξάψει την περιέργεια τους. At that moment the young men had dismounted, tied their horses, and climbed the steep slope which would lead them to what had sparked their curiosity. Προχωρούσαν γοργά και αθόρυβα, με τη σιγουριά και την ευελιξία έμπειρων ανιχνευτών. They proceeded quickly and quietly, with the confidence and flexibility of experienced detectors. Όσοι τους παρακολουθούσαν από τον κάμπο τους έβλεπαν να αλαφροπατούν από βράχο σε βράχο ώσπου οι φιγούρες τους ξεχώρισαν ενάντια στον ουρανό. Ο νεαρός που είχε αρχικά δώσει το σήμα συναγερμού πήγαινε μπροστά τους. Ξαφνικά όσοι τον ακολουθούσαν τον είδαν να τινάζει τα χέρια του πάνω σα να είχε καταληφθεί από έκπληξη, και φτάνοντας τον επηρεάστηκαν κατά τον ίδιο τρόπο από το θέαμα που αντίκρισαν τα μάτια τους.

Στο μικρό πλάτωμα το οποίο στεφάνωνε το γυμνό λόφο υψωνόταν ένας μοναδικός γιγάντιος βράχος, και πάνω στον βράχο αναπαυόταν ένας ψηλός άντρας, με μακριά γενειάδα και σκληρά χαρακτηριστικά, μα υπερβολικά αδύνατος. Το γαλήνιο πρόσωπο του και η κανονική αναπνοή του έδειχνε πως κοιμόταν βαθιά. His serene face and normal breathing showed that he was fast asleep. Πλάι βρισκόταν ακουμπισμένο ένα παιδάκι, με τα στρογγυλά λευκά του χεράκια να αγκαλιάζουν τον ηλιοκαμένο μυώδη λαιμό του, και το χρυσόμαλλο κεφαλάκι της να αναπαύεται πάνω στο στήθος του βαμβακερού χιτωνίου του. Τα ροδαλά της χειλάκια ήταν μισάνοιχτα, αφήνοντας να φανεί μια σειρά από κατάλευκα δόντια, κι ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο παιχνίδιζε στα παιδικά της χαρακτηριστικά. Her rose lips were half open, revealing a series of white teeth, and a playful smile played on her childish features. Τα παχουλά λευκά ποδαράκια κατέληγαν σε λευκές κάλτσες κι όμορφα παπούτσια με γυαλιστερές αγκράφες, παρουσιάζοντας μια περίεργη αντίθεση με τα μακριά συρρικνωμένα μέλη του συντρόφου της. Στην άκρη του βράχου πάνω από το παράξενο ζευγάρι στέκονταν τρεις ακούνητοι γύπες, οι οποίοι, στη θέα των νεοαφιχθέντων έβγαλαν τραχιές κραυγές απογοήτευσης και πέταξαν βαρύθυμα μακριά.

Οι κραυγές των βρωμερών πουλιών ξύπνησαν τους δυο κοιμισμένους οι οποίοι κοίταξαν ολόγυρα τους ξαφνιασμένα. The cries of the filthy birds woke up the two sleeping ones who looked around in surprise. Ο άντρας παραπατώντας σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε κάτω προς τον κάμπο που τόσο ερημωμένος ήταν όταν ο ύπνος τον είχε καταβάλλει, και που τώρα διασχιζόταν από τόσους πολλούς ανθρώπους και ζωντανά. Το πρόσωπο του πήρε μια έκφραση δυσπιστίας καθώς παρατηρούσε, και πέρασε το κάτισχνο χέρι του πάνω από τα μάτια του. His face took on an expression of disbelief as he watched, and he passed his emaciated hand over his eyes. «Αυτό είναι που αποκαλούν ντελίριο, θαρρώ», μουρμούρισε. "This is what they call delirium, I dare you," he murmured. Το παιδί στάθηκε πλάι του, βαστώντας την άκρη του πανωφοριού του, και δεν είπε τίποτα μα κοίταξε ολόγυρα της με το απορημένο παιδικό βλέμμα της.

Η ομάδα διάσωσης κατόρθωσαν σύντομα να πείσουν τους δυο παρίες πως δεν επρόκειτο περί ψευδαίσθησης. Ένας τους άρπαξε το κοριτσάκι και το σήκωσε στην αγκαλιά του, καθώς άλλοι δυο στήριξαν τον αδυνατισμένο σύντροφο της και βοηθώντας τον ξεκίνησαν για τις άμαξες.

«Το όνομα μου είναι Τζων Φερριέρ», είπε ο περιπλανώμενος· «εγώ κι ετούτο το μικρό είμαστε ό,τι απέμεινε από είκοσι ψυχές. "My name is John Ferrier," said the wanderer. Οι υπόλοιποι είναι όλοι τους νεκροί από δίψα και πείνα μακρύτερα στα νότια.»

«Κόρη σου είναι;» ρώτησε κάποιος.

«Θαρρώ πως πλέον είναι», αναφώνησε ο άλλος, αποφασιστικά· «είναι κόρη μου γιατί την έσωσα. "I dare say she is now," exclaimed the other, firmly; "she is my daughter because I saved her. Κανένας δε θα μου την πάρει. No one will take it from me. Θα είναι η Λούσυ Φερριέρ από ετούτη εδώ τη μέρα. It will be Lucy Ferrier from this day on. Ποιοι είστε εσείς, όμως;» συνέχισε, ρίχνοντας ματιές όλο περιέργεια στους γεροδεμένους, ηλιοκαμένους σωτήρες του· «δείχνει να είσαστε μπόλικοι.» Who are you, though? ' he continued, glancing curiously at his husky, sunburnt saviors; "it seems you are plentiful."

«Κάτι παραπάνω από δέκα χιλιάδες», είπε ένας από τους νεώτερους· «είμαστε τα κατατρεγμένα παιδιά του Θεού— οι διαλεκτοί του Άγγελου Μερονα.» "Just over ten thousand," said one of the younger ones;

«Ποτέ μου δεν τον άκουσα», είπε ο περιπλανώμενος. «Φαίνεται πως διάλεξε αρκετούς από σας.»

«Μην χωρατεύεις εκείνο το οποίο είναι ιερό», είπε ο άλλος αυστηρά. «Ανήκουμε σε εκείνους που πιστεύουν στις ιερές γραφές, που γράφθηκαν με Αιγυπτιακά γράμματα πάνω σε πλάκες από χτυπητό χρυσό, οι οποίες παρεδόθησαν στον άγιο Τζόζεφ Σμιθ στην Παλμίρα. Ήρθαμε από το Νόουβο, της πολιτείας του Ιλλινόϊς, όπου και ιδρύσαμε το ναό μας. Ήρθαμε να αναζητήσουμε καταφύγιο από το βίαιο άνθρωπο κι από τον άθεο, έστω κι αν πρόκειται για την καρδιά της ερήμου.»

Το όνομα του Νόουβο εμφανώς επανέφερε μνήμες στο Τζων Φερριέρ. Nouveau's name visibly brought back memories of John Ferrier. «Καταλαβαίνω», είπε, «είστε οι Μορμόνοι.»

«Είμαστε οι Μορμόνοι», απάντησαν οι σύντροφοι του με μια φωνή.

«Και που πηγαίνετε;»

«Δεν γνωρίζουμε. Το χέρι του Θεού μας οδηγεί υπό το πρόσωπο του Προφήτη μας. The hand of God leads us under the face of our Prophet. Οφείλεις να παρουσιαστείς ενώπιον του. You have to appear before him. Εκείνος θα κρίνει τι θα γίνει με εσένα.»

Είχαν φτάσει στη βάση του λόφου τη στιγμή εκείνη, και περικυκλώθηκαν από πλήθη προσκυνητών —χλωμές πράες γυναίκες, παιδιά με δυνατό γέλιο, κι ανήσυχοι άντρες με σοβαρά βλέμματα. Πολλές ήταν οι κραυγές έκπληξης και συμπάθειας που υψώθηκαν όταν αντελήφθησαν το νεαρό της ηλικίας του ενός από τους άγνωστους και την κατάντια του άλλου. There were many cries of surprise and sympathy that arose when they realized the young man of the age of one of the strangers and the downstream of the other. Οι συνοδεία τους δεν στάθηκε, ωστόσο, μα συνέχισε εμπρός, ακολουθούμενη από ένα μεγάλο πλήθος Μορμόνων, μέχρι που έφτασαν σε μια άμαξα, η οποία ξεχώριζε χάρη στο μεγάλο της μέγεθος και την επιδεικτικότητα και κομψότητα της εμφάνισης της. Έξι άλογα ήταν ζεμένα πάνω της, όταν οι υπόλοιπες ήταν εφοδιασμένες με δυο, είτε, το πολύ, με τέσσερα το κομμάτι. Six horses were harnessed to her, while the rest were equipped with two, or, at most, four pieces each. Πλάι στον οδηγό καθόταν ένας άντρας που δεν θα ήταν πάνω από τριάντα, αλλά του οποίου το ογκώδες κεφάλι και η αποφασισμένη του έκφραση τον χαρακτήριζαν ως ηγέτη. Διάβαζε ένα βιβλίο με καφετιά ράχη, όμως καθώς το πλήθος πλησίασε το άφησε στην άκρη, και άκουσε με προσοχή τον απολογισμό του επεισοδίου. He was reading a book with a brown back, but as the crowd approached he set it aside and listened carefully to the account of the episode. Κατόπιν στράφηκε προς τους δυο παρίες. Then he turned to the two outcasts.

«Εάν σας είναι να σας πάρουμε μαζί μας», είπε, με αυστηρό ύφος, «θα γίνει μόνον ως πιστούς της πίστης μας. "If it is your will to take you with us," he said, sternly, "it will only be done as believers of our faith. Δεν θα δεχθούμε λύκους εν μέσω του ποιμνίου μας. Αλλιώς καλύτερα να ξασπρίσουν τα κοκάλα σας σε ετούτη την ερημιά παρά να αποδειχθείτε ένας κόκκος σήψης που με τον χρόνο σαπίζει ολόκληρο τον καρπό. Otherwise, it is better for your bones to grind in this wilderness than to prove to be a grain of rot that rots the whole fruit over time. Θα έρθετε μαζί μας υπό τους όρους αυτούς;»

«Θαρρώ πως θα έρθω μαζί υπό οποιουσδήποτε όρους», είπε ο Φερριέρ με τέτοια έμφαση που οι αυστηροί πρεσβύτεροι δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν ένα χαμόγελο. Ο αρχηγός τους μονάχα διατήρησε την αυστηρή, επιβλητική του έκφραση.

«Πάρε τον, Αδελφέ Στάνγκερσον», είπε, «δώσε του φαγητό και νερό, όπως και στο παιδί το ίδιο. "Take him, Brother Stangerson," he said, "give him food and water, as he did the child." Ας αποτελέσει καθήκον σου να τον διδάξεις τα ιερά μας δόγματα. Let it be your duty to teach him our sacred doctrines. Καθυστερήσαμε αρκετά. Εμπρός! Για τη Σιών!»

«Για τη Σιών!» φώναξε το πλήθος των Μορμόνων, και οι λέξεις αντήχησαν από το μακρύ καραβάνι, περνώντας από στόμα σε στόμα μέχρι που έσβησαν σε ένα μουντό μουρμουρητό στην απόσταση. Με μια καμτσικιά και με ένα τρίξιμο από ρόδες οι μεγάλες άμαξες τέθηκαν σε κίνηση, και σύντομα όλο το καραβάνι συνέχισε και πάλι. Ο Πρεσβύτερος, στην φροντίδα του οποίου είχαν οι δυο παραστρατημένοι ανατεθεί, τους οδήγησε στην άμαξα τους, όπου ένα γεύμα τους περίμενε ήδη.

«Θα μείνετε εδώ», είπε. «Σε λίγες μέρες θα έχετε συνέρθει από τις κακουχίες. "In a few days you will have recovered from the hardships. Εν τω μεταξύ, να θυμάστε πως πλέον και για πάντα ανήκετε στην θρησκεία μας. Ο Μπρίγκχαμ Γιάνγκ το είπε, και μίλησε με την φωνή του Τζόζεφ Σμιθ, που αποτελεί την φωνή του Θεού. Brigham Young said so, and spoke in the voice of Joseph Smith, which is the voice of God.