6. Τα παιδιά κοιτάζουν το νερό της Ρούμελης 6\. Дети смотрят на воду Румели.

Όταν έφτασαν ψηλότερα, παραξενεύτηκαν μ' ένα ασυνήθιστο χρώμα, που φάνηκε κάτω στο βάθος της λαγκαδιάς. Когда они поднялись выше, то были удивлены необычным цветом, появившимся внизу, в глубине лагадии.

—Τι είναι κείνο; φώναξαν τα παιδιά. Είναι νερό;

—Νερό, απάντησε ο αγωγιάτης. — Вода, — ответил сантехник.

—Μα είναι ακίνητο, είπε ο Κωστάκης. — Но он неподвижен, — сказал Костакис. Νερό, στον κατήφορο ακίνητο, πώς γίνεται; Вода, на спуске, как дела?

—Είναι σαν ακίνητο, είπε τότε το παιδί. — Это как недвижимое, — сказал тогда ребенок.

—Βέβαια, γιατί εμείς είμαστε ψηλά. — Конечно, потому что мы высоко. Παραπέρα που θα χαμηλώσουμε, θα δείτε πώς τρέχει. Когда мы спустимся вниз, вы увидите, как он работает.

—Πώς το λένε αυτό το ποτάμι; — Как называется эта река?

—Ρούμελη. Μα εδώ είναι ρέμα, δεν είναι ακόμα ποτάμι. Но вот ручей, еще не река. Πρέπει να κάνει μεγάλο ταξίδι, για να γίνει το ποτάμι της Ρούμελης. Она должна совершить долгий путь, чтобы стать рекой Румели. Έχει ν' απαντήσει πολλά νερά, να στρογγυλέψει πολλές πέτρες και να γυρίσει πολλούς μύλους ακόμα. Ему предстоит ответить на многие воды, обогнуть многие камни и повернуть еще многие мельницы.

—Είναι γαλαζοπράσινο, είπε ο Φάνης. — Он сине-зеленый, — сказал Фанис. Τι ωραίο χρώμα!

—Αυτό το χρώμα, είπε ο κυρ Στέφανος, είν' από την ορμή που έχει το νερό. - Этот цвет, - сказал мистер Стефанос, - от импульса воды. Εδώ απάνω ή Ρούμελη είναι ανήσυχη. Здесь, наверху, Румели беспокоится. Πηδούν τα νερά της σαν τρελά παιδιά· μόνο στον κάμπο φρονιμεύουν. Воды его прыгают, как обезумевшие дети, только на равнине они мудры. Και όσο πάνε κατά τη θάλασσα, γίνονται ήσυχα και συλλογισμένα. И когда они идут к морю, они становятся тихими и задумчивыми.

---

Όταν έφτασαν πιο ψηλά, δεν είδαν πια τη Ρούμελη. Поднявшись выше, Румели уже не видели. Σε μια στροφή τούς κρύφτηκε. Он спрятался от них за поворотом.

Ο Κωστάκης λυπήθηκε, σαν να τους είχε λείψει κανένας σύντροφος. Костаки стало грустно, как будто они скучали по товарищу.

—Έννοια σου, Κωστάκη, είπε ο αγωγιάτης, και θα μας βγει πολλές φορές μπροστά. -- Ваша точка зрения, Костакис, -- сказал кондуктор, -- и она еще не раз будет доводиться до нас. Φεύγει η Ρούμελη από ‘δώ; Έχει να θρέψει τόσα πλατάνια, να περάσει από τόσες λαγκαδιές! Румели уходит отсюда? Он должен накормить столько бананов, пройти через столько ударов!

Παραπέρα που χαμήλωσαν, άκουσαν τη βοή της κι ένιωσαν πως η Ρούμελη είναι πάντα κοντά. Спускаясь, они услышали ее крик и почувствовали, что Румели всегда рядом.